Koşulsuz Sevgi

Koşulsuz sevgi gerçekten mümkün mü? Bir kişiden hiç bir beklentiye girmeden sevmek mümkün mü? Ya da karşıdakinin iyi veya kötü davranmasının önemli olmadığı bir şekilde sadece saf bir sevgi hissetmek mümkün olabilir mi?

Koşulsuz sevgiyi hissetmek ve bulmak hem mümkün hem de mümkün değil. Öncelikle koşulsuz sevginin tam olarak ne olduğunu anlamalıyız. Bir şeyi idrak etmeden onu anlamak ve hissetmek pek de mümkün olmuyor.

Özellikle duyguları ifade etmek ve genellemek çoğunlukla zordur.

Çünkü hepimiz bir kelime yada cümle ile ifade edilen duyguları aynı şekilde hissetmiyoruz. Belki de duygulara ortak bir isim vermek başlı başına yanlışa düşmek olabilir. Lafı fazla uzatmadan koşulsuz sevgiye geçelim.

Koşulsuz Sevgi Nedir?

Koşulsuz sevgi, sevdiğimiz kişi ya da nesneden her hangi bir geri dönüş, menfaat, iyilik beklemeden, her hangi bir şart koşmadan sevmektir. Koşulsuz sevgiyi, saf sevgi diye de tanımlayabiliriz. Koşulsuz sevgi çalışılarak ya da aranarak bulunmaz. Bunun için her hangi bir çabaya gerek yoktur. Koşulsuz sevgi zaten hepimizin içinde öylece durmaktadır.

Koşulsuz sevgi gerçekte kendi öz benliğimize ulaşma – aydınlanma ile ilgilidir. Şimdiye kadar öğrendiğimiz değer yargıları ve zihnin düşünceleri ile koşulsuz sevgiyi anlamak ve deneyimlemek pek de mümkün değildir.

Koşulsuz sevgi bir anlamda özümüzü keşfetmektir. Kendimizi bilmek, diğer her şeyin de bizim gibi olduğumuz idrak etmek hatta her şeyin bir olduğunu anlamakla başlar. Koşulsuz sevgi, birlik bilinci ile de ilintilidir.

Psikologlar, koşulsuz sevginin kendini sevme ile başladığını belirtmektedirler. Bu doğrudur kendini sevmeyen başkalarını ne sevebilir ne de mutlu edebilir. Kendini sevmek ise insanın kendini öz benliğini tanımakla başlar.

Öz benliği tanımak için ise egodan, yani şimdiye kadar öğrendiğimiz kalıplardan kendimizi arındırmamız lazım. Tüm kadim öğretilerde ve tasavvufta aşk ve sevgi tarif edilirken, aramak ile bulunmayacağı söylenir, aşka ulaşmak için sadece engellerin kaldırılması gerektiği söylenir. Bu engel ise insanın nefsi yani sahte benliği olarak tanımlanmaktadır.

İnsan aydınlanmaya başladığını zaman sahte benliğini görmeye başlar. Farkındalığı arttıkça daha çok gözlemci olmaya başlar. Gözlemcilik sadece diğerlerini ya da çevreyi gözlemlemek değildir. Gerçekte gözlemcilik kişinin kendini gözlemlemesidir.

Gözlemci olmak, duyguların, düşüncelerin özü nasıl da kapattığını ve gerçek algısını nasıl kaybettirdiğini anlamaktır. Sahte benliğimiz bizi hep sahte duygularla kandırır. Sevgi sandığımız şey bile gerçekte sahtedir.

Sevgi dediğimiz şey beklenti içindedir ve bağımlılık içerir. O yüzden sevdiklerimiz tüketme eğilimine gireriz genellikle. Koşulsuz sevgiyi tarif etmek için genellikle ebeveyn-çocuk sevgisi örnek gösterilir.

Bu sevgi koşulsuz sevgiyi barındırsa da insanlar o sevginin içine de koşullar eklemektedir. Bu gülü sevgi zamanla bağımlılığa dönüşmektedir.

Özetlemek gerekirse koşulsuz sevgiyi deneyimlemek için birinci olarak kendi gerçek benliğimizi – özümüzü içimizdeki o küçük masum çocuğu bulmalıyız.

Yani ego – sahte benlik engelini ortadan kaldırmalıyız. Kendi özümüzü görmeye başladığımız zaman – içimizdeki iyilikleri ve kusurları keşfetmeye, kabul etmeye başladığımız zaman diğerlerinden bir farkımız olmadığını idrak ederiz.

Kendimizi kabul edince öz sevgiyi hissederiz. Özümüzü keşfettiğimizde sen ben kalmaz, herkesi ve her şeyi severiz.

Koşulsuz sevgi hakkında siz de görüşlerinizi aşağıdaki yorum kısmında belirtirseniz seviniriz.

Yolunuz sevginin ışığı ile aydınlansın.