Alma Verme Dengesi

Görünen o ki, iki tür insan değil, üç tür insan vardır: Verenler, karşılığında bir şey alma beklentisi olmadan başkalarına yardım eden insanlar; sadece kendi çıkarlarına ve arzularına odaklanan alıcılar; ve eşleştiriciler veya vermenin ve almanın eşit miktarlarda gelmesi gerektiğine inanan insanlar.

Adam Grant, yıllarca süren araştırmaları sonucunda, en az üretken ve başarılı insanların tipik olarak verenler olduğunu keşfetti. Vericiler çoğu zaman kendilerini başkalarına kaptırırlar ve kendi işlerini bitirmek için zamanları veya enerjileri olmaz. Bazen alanlar tarafından çok fazla yakılırlar ve basitçe pes ederler.

Ancak sizi şaşırtabilecek olan şey, vericilerin aynı zamanda üç grubun en başarılıları olmasıdır. Bağışçılar, karşılıklılık ve yoldaşlık içeren bir işyeri topluluğunun geliştirilmesine yardımcı olur. Başkalarına yardım etmeyi istisna değil kural haline getirirler. Kendilerinden çok başkalarının ihtiyaçlarına odaklandıkları ve tüm akranlarına saygı ve şefkatle davrandıkları için iyi liderler olurlar. Bağışçılar, tüm ekiplerine yardımcı olarak kendilerine yardımcı olurlar ve sonuç olarak bağışçı ağırlıklı kuruluşlar genel olarak daha başarılı olurlar.

Peki, bir vericiler topluluğunu nasıl teşvik ederiz? Grant, verenleri tükenmelerini önlemek için korumanın önemini vurgular. Bağışçılara küçük şekillerde verme fırsatları sağlayın ve kendilerine sınırlar koymaları için onları teşvik edin. Bunları, verenlerin kendi sınırlarını aşma korkusu olmadan özgürce yapabilecekleri “Beş Dakikalık İyilikler” olarak adlandırıyor.

Vericilerin de almanın kabul edilebilir olduğunu hissetmeleri gerekir. Başkalarını yardım aramaya teşvik etmek iki şeye yarar: Vericilerin becerilerinin nerede ve nasıl yararlı olabileceğini açıkça görmelerine olanak tanır ve verenlere normalde istemeyecekleri bir şey istemelerine izin verir.

Alma Verme Dengesi

Son olarak, herkesin başarılı olmasına izin veren bir verme ortamına sahip olmak için kuruluşların alanları ayıklaması gerekir. Grant, alanların bağış yapanları katkıda bulunmaktan caydırdığını ve bir grup insan üzerinde vericiden iki veya üç kat daha fazla etki yaratabileceğini açıklıyor. Kendilerine sınır koyamayan veya koyamayan vericiler, alanın doğasına av olabilir. Normu takip eden eşleştiriciler de daha fazla kendine odaklanacak ve izole olacaklar.

Alma Verme Dengesi, Özellikle hoş görünen ancak yine de yalnızca kendi başarılarını önemseyen kabul edilebilir alıcıları fark etmek zor olabilir. Grant’in dediği gibi bu sahtekarların bile belli nitelikleri var. Alıcılar yalnızca kendilerine ve çıkarlarına odaklanır; başkalarından çok kendileri hakkında konuşurlar, grup başarıları için kişisel kredi alırlar ve tanıdıkları etkili insanlar hakkında övünürler ve altlarındaki insanları küçümserler. Grant, Samuel Johnson’dan alıntı yapıyor: “Bir erkeğin gerçek ölçüsü, kendisine kesinlikle hiçbir faydası olmayan birine nasıl davrandığıdır.”

Vericilerin, üzerinde yürüme korkusu olmadan ekiplerine anlamlı bir şekilde katkıda bulunabilecekleri bir alan yaratmak, hepimizin başarılı olmasına izin vermenin en kolay yoludur. Günün sonunda başarı, kazanılacak bir yarışma değil, yaşadığımız dünyaya katkımızın bir ölçüsüdür.

Al ve Ver Arasında Bir Denge Bulmak: Adam Grant’ten Bilgelik Sözleri kitabından özettir.